کد مطلب:276459 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:108
ید (نعمت) آن حضرت بر ما
استعمال كلمه ید به معنی نعمت در زبان عربی بسیار زیاد است. شاعر می گوید:
وَلَنْ أَذْكُرَ النَّعْمانَ إِلاَّ بِصالِحٍ
فَإِنَّ لَهُ عِنْدِی یَدِیّاً وَأَنْعُما
و نعمان را جز به نیكی یاد نكنم، كه او را بر من احسان ها و نعمت ها است.
[ صفحه 403]
و «یدیّ» بر وزن «امیر» جمع «ید» می باشد، مثل عبید جمع عبد، چنان كه شیخ طبرسی در مجمع البیان گفته است. [1] .
و چون تمام نعمت ها به بركت وجود مولی صاحب الزمان - صلوات اللَّه علیه - به ما می رسد، بر ما لازم است شكرانه وجود حضرتش را با دعا كردن و مانند آن بجای آوریم. چون شكر واسطه نعمت مانند شكر صاحب نعمت واجب است - چنان كه این معنی در روایات آمده - در بخش سوم كتاب و در حرف «ن» از همین بخش نیز مطالبی آوردیم. در بخش پنجم نیز ان شاء اللَّه توضیح بیشتری خواهد آمد.
در این جا مناسب است حدیثی كه در خرایج و بحار روایت شده بیاوریم: «عن أبی جعفرعلیه السلام قال: إِذا قامَ قائِمُنا وَضَعَ یَدَهُ عَلی رُؤُوسِ العِبادِ فَجَمَعَ بِهِ عُقُولَهُمْ وَأَكْمَلَ بِهِ أَخْلاقَهُمْ»؛ [2] حضرت باقرعلیه السلام فرمود: چون قائم ما بپاخیزد دست خود را بر سر بندگان می نهد، پس به وسیله آن عقل هایشان جمع و اخلاقشان كامل می شود.
یكی از علمارحمه الله گفته: منظور همین دست ظاهری است كه به طور معجزه آسا بر سر تمام بندگان قرار می دهد.
می گویم: احتمال دارد كه منظور از «ید» قدرت یا حكومت باشد كه معنی چنین شود: هرگاه آن حضرت بپاخیزد بر همه بندگان مستولی گردد و سلطه یابد، و حكومت آن حضرت بر همه جا سایه افكند، و به این وسیله عقول را جمع و اخلاق را كامل گرداند، زیرا كه اهل فسق و فجور و كفر و الحاد از بین می روند.
وَلَنْ أَذْكُرَ النَّعْمانَ إِلاَّ بِصالِحٍ
فَإِنَّ لَهُ عِنْدِی یَدِیّاً وَأَنْعُما
و نعمان را جز به نیكی یاد نكنم، كه او را بر من احسان ها و نعمت ها است.
[ صفحه 403]
و «یدیّ» بر وزن «امیر» جمع «ید» می باشد، مثل عبید جمع عبد، چنان كه شیخ طبرسی در مجمع البیان گفته است. [1] .
و چون تمام نعمت ها به بركت وجود مولی صاحب الزمان - صلوات اللَّه علیه - به ما می رسد، بر ما لازم است شكرانه وجود حضرتش را با دعا كردن و مانند آن بجای آوریم. چون شكر واسطه نعمت مانند شكر صاحب نعمت واجب است - چنان كه این معنی در روایات آمده - در بخش سوم كتاب و در حرف «ن» از همین بخش نیز مطالبی آوردیم. در بخش پنجم نیز ان شاء اللَّه توضیح بیشتری خواهد آمد.
در این جا مناسب است حدیثی كه در خرایج و بحار روایت شده بیاوریم: «عن أبی جعفرعلیه السلام قال: إِذا قامَ قائِمُنا وَضَعَ یَدَهُ عَلی رُؤُوسِ العِبادِ فَجَمَعَ بِهِ عُقُولَهُمْ وَأَكْمَلَ بِهِ أَخْلاقَهُمْ»؛ [2] حضرت باقرعلیه السلام فرمود: چون قائم ما بپاخیزد دست خود را بر سر بندگان می نهد، پس به وسیله آن عقل هایشان جمع و اخلاقشان كامل می شود.
یكی از علمارحمه الله گفته: منظور همین دست ظاهری است كه به طور معجزه آسا بر سر تمام بندگان قرار می دهد.
می گویم: احتمال دارد كه منظور از «ید» قدرت یا حكومت باشد كه معنی چنین شود: هرگاه آن حضرت بپاخیزد بر همه بندگان مستولی گردد و سلطه یابد، و حكومت آن حضرت بر همه جا سایه افكند، و به این وسیله عقول را جمع و اخلاق را كامل گرداند، زیرا كه اهل فسق و فجور و كفر و الحاد از بین می روند.
[1] مجمع البيان: 218:3.
[2] بحار الانوار: 328:52.